Achter het boek: Interview met Sanne Hillemans over De actrice in mij

In Achter het boek interview ik een schrijver over zijn of haar boek aan de hand van vijf korte vragen. Het interview is bedoeld als verdieping op de recensie van een boek. Deze Achter het boek staat in het teken van De actrice in mij van Sanne Hillemans.

Even kort over De actrice in mij

Dit staat op de achterkant van ‘De actrice in mij’:

Een actrice die niemand dichtbij laat komen.
Een man die haar muren langzaam maar zeker af weet te breken.
Een verleden dat het heden in de war schopt.

Lindsey Lanning staat bekend als een van de succesvolste actrices van deze tijd. Haar imago is belangrijker dan haar persoonlijke leven, tot ze een nacht met Nick doorbrengt.
Het liefst houdt Lindsey de charmante advocaat op afstand, maar naarmate ze elkaar vaker zien, brokkelt haar stevig opgebouwde muur stukje bij beetje af en leert Nick wie Lindsey is. De échte Lindsey, niet de glimlachende actrice die ze laat zien als er camera’s in de buurt zijn.
Welk geheim gaat er schuil achter haar façade en is hun prille relatie sterk genoeg om te overleven als het verleden het heden inhaalt?

De vragen

Hoe kwam je op het idee om dit verhaal te schrijven? Wat inspireerde je?

Wat een goede vraag. Eerlijk gezegd weet ik het niet eens meer! Ik ben vier of vijf jaar geleden begonnen met schrijven, waarschijnlijk omdat ik het verhaal in mijn hoofd had en het eruit moest, op papier. Soms begint dat met een personage, soms met een scène. In dit geval met het idee van een actrice die niet alleen tijdens haar werk acteerde, maar ook tijdens haar dagelijks leven.

Lijkt Lindsey, de hoofdpersoon uit De actrice in mij op jou? Waarom wel of waarom niet?

Ja en nee. Het korte antwoord is dat Lindsey een extreme versie is van mij. Ik kan net als zij wel vrij gesloten zijn en emoties liever voor mezelf houden, maar ik zou me ontzettend eenzaam voelen als ik zou leven zoals zij. Daarnaast ben ik een vrij sociaal persoon en hou ik juist van wat meer diepgaande contacten dan veel oppervlakkige gesprekken, zelfs als ik het ergens moeilijk mee heb. O, en die losbandigheid die zij heeft is ook niet gebaseerd op waargebeurde situaties 😉

Wat vond je leuk aan het schrijven van dit verhaal? En wat niet?

Op nummer één staat absoluut de relatie tussen Lindsey en Nick. Dat was vanaf het eerste woord de focus van het verhaal en ik had veel plezier in het schrijven van de ontwikkeling van hun relatie. Daarnaast was het lange tijd voor mij een verhaal waar ik aan schreef zonder na te denken – wat er ook voor zorgde dat ik het uiteindelijk heel vaak moest herschrijven en veel heb moeten schrappen, maar tijdens het schrijven vond ik dat erg leuk.

Wat ik minder leuk vond was de constante interne paniek bij het schrijven van de wat pikantere scènes. Ik kreeg het beeld van mijn opa die in zijn fijne luie stoel het boek opensloeg en dit te lezen zou krijgen soms moeilijk uit mijn hoofd, maar heb me er uiteindelijk overheen kunnen zetten.

Kun je iets meer vertellen over het schrijfproces van dit boek?

Zoals ik al zei was het echt een uitlaatklep voor me. Ik moest het herschrijven omdat ik mezelf helemaal vast had geschreven. Er was té veel drama, té veel push&pull tussen Lindsey en Nick en het was ontzettend langdradig. Voor mij was dat leuk om te lezen, want ik zag alles voor me alsof ik een film keek, maar het zou niet interessant zijn geweest om te lezen.

Na een lang gesprek met Simone (Lucchesi) wist ik beter vast te stellen wat de belangrijkste verhaallijnen waren en welke dingen absoluut geschrapt moesten worden. Pas daarna kreeg het verhaal echt de vorm die het nu heeft.

Wat wil je de lezers nog meegeven over dit boek?

Als je houdt van de klassieke verhalen waarin man en vrouw elkaar ontmoeten, elkaar leuk vinden, maar er van alles tussen hen in staat, zal je waarschijnlijk genieten van dit boek. Het speelt zich af in Hollywood (denk: filmsets, feestjes, drank, drugs, paparazzi) en heeft een duidelijk onderliggend familiethema.