Achter het boek: Interview met Xander Jongejan over De tafel van Tarzan

In Achter het boek interview ik een schrijver over zijn of haar boek aan de hand van vijf korte vragen. Het interview is bedoeld als verdieping op de recensie van een boek. Deze Achter het boek staat in het teken van het boek De tafel van Tarzan van Xander Jongejan.

Even kort over De tafel van Tarzan

In De tafel van Tarzan delen vader en zoon herinneringen aan hun gezinsleven. Na de dramatische dood van hun vrouw en moeder proberen ze grip te krijgen op deze herinneringen en op het onvermogen van de ander.

De vragen

1. Hoe kwam je op het idee om dit verhaal te schrijven? Wat inspireerde je?
Ik wou graag het onvermogen van mensen om contact te maken in een gezin voelbaar maken. Het drama van een handvol mensen dat elkaar dag in dag uit in de weg zit op een paar vierkante meter, terwijl ze het niet weet te veranderen, vind ik fascinerend.

Wat ik ook graag wou doen, is begrijpen waarom een vader een affaire begint. Welke omstandigheden zijn nodig om een man, een mens tot vreemdgaan te brengen? Adriaan van Dis noemt dat verplaatskunde, we verplaatsen ons in anderen. Lezers doen dat, schrijvers ook. Ik was heel benieuwd. Nu weet ik het.

2. Lijkt de hoofdpersoon uit “De tafel van Tarzan” op jou? Waarom wel of waarom niet?
De hoofdpersonages lijken niet op mij. Het uitgangspunt van het verhaal is voor mij op onderdelen wel herkenbaar en er komen ook delen van scènes in het verhaal voor die ik in de werkelijkheid wel ergens heb gezien, maar dat is voor het verhaal eigenlijk niet relevant. Het is niet autobiografisch, overeenkomsten tussen de personages en mij zijn er niet veel. Ook letterlijk niet, ik heb de uiterlijke verschijning van personages niet beschreven. Dat soort beschrijvingen zit me als lezer vaak in de weg en ik heb als schrijver niet de behoefte gehad om aan de lezers voor te kauwen hoe iemand eruit ziet.

3. Wat vond je leuk aan het schrijven van dit verhaal? En wat niet?
Wat ik een fijne schrijfles vind, is: bedenk iets wat een personage overkomt, maak het dan erger. Ik heb genoten van de vreselijke dingen die de personages elkaar aandoen. Er komen verschrikkelijke teksten in dialogen voor, die mensen echt niet tegen elkaar horen te zeggen, maar het gebeurt in mijn roman volop. Heerlijk.

4. Kun je iets meer vertellen over het schrijfproces van dit boek?
Het heeft vijf jaar geduurd voor het echt af was. Ik heb een vrij drukke baan en een gezin, al het schrijfwerk gebeurt in gestolen uren, vrijdagnacht, zaterdagnacht. Toen ik na twee jaar de basis had staan, heb ik het een jaar laten liggen om te rijpen. Dat is goed geweest, want daarna kon ik scherp redigeren. Ik heb het zonder redacteur gedaan, dus moest ik extra kritisch zijn. Elk woord heb ik van alle kanten bekeken: is dit het juiste woord en staat het daar echt op de goede plaats? Daar heb ik bijna twee jaar over gedaan. Nu weet ik dat elke komma goed staat. Dat krijg ik ook terug van lezers: het leest als een trein.

5. Wat wil je de lezers nog meegeven over dit boek?
Ik noem het een licht-zwart boek. Er is veel duisternis, maar het is niet loodzwaar. Het is goed te doen, er valt zelfs hier en daar te lachen. Als je van wrang houdt.

Bedankt Xander Jongejan voor je tijd en moeite om mijn vragen te beantwoorden!

Mijn recensie is hier te lezen.

Liefs,

Veronique

*Meer informatie over Achter het boek is hier te vinden.
*Dit boek is een recensie-exemplaar. Meer informatie over recensie-exemplaren vind je hier.
*Dit artikel bevat affiliate links. Meer informatie is hier te vinden.