Dag lieve oma

De afgelopen 1,5 week was het stil op mijn blog en ook op social media was ik afwezig. Ik had even tijd voor mezelf nodig. Even wat dingen op een rijtje krijgen. Er is de afgelopen 1,5 week zoveel gebeurd en dat had heel veel impact op mij.

Mijn lieve oma is op 2 november overleden. Mijn grote inspiratiebron, mijn maatje, is er niet meer. Het is een klap die langzaam door begint te dringen.

Met alle liefde…

Met alle liefde zorgde ik dik 2 jaar voor haar. Als ik kon kiezen, zou ik het zo weer doen. Soms was het zwaar en soms was het niet leuk. Maar ik voelde vooral heel veel liefde. Ze woonde weliswaar in een verzorgingstehuis, maar ze was toch altijd in mijn gedachten. Ik deed de was voor haar, stond 24/7 klaar en ik deed leuke dingen met haar. Samen taart eten in het restaurant, foto’s bekijken en samen lachen. Het besef dat dit niet meer kan en dat ze ‘weg’ is, voelt heel leeg en maakt me intens verdrietig.

Waar ik bang voor was

Oma was dementerend en ik schreef al vaker over haar op mijn blog. Daarnaast ging het de laatste paar weken bergafwaarts. Iemand zien aftakelen, waar je zo gek op bent, is een hartverscheurend proces. Mijn hart brak steeds vaker in duizenden stukjes als ik naar nieuws over oma kreeg. Mijn grootste angst werd donderdag 2 november werkelijkheid…

Mijn oma overleed in het bijzijn van mijn mama, een goede vriendin van oma en mij. Het was een moment waar ik enorm dankbaar voor ben. Oma leerde me nog een belangrijke les: Iemand loslaten uit liefde, is ook houden van iemand. Uit liefde liet ik oma gaan en kon ik haar loslaten, omdat dit beter voor haar was.

Herinneringen vol liefde

Ik schrijf deze post met de nodige tranen, verdriet, maar ook met veel liefde. Het doet goed om erover te schrijven. Ik denk aan alle mooie momenten met oma, alle avonturen die we samen beleefden en vooral aan oma als prachtmens.

Dag lieve oma, Niet vaarwel, maar tot ziens!