Recensie: Alleen maar liefde - A.E. van der Leer

Via Instagram leerde ik A.E. van der Leer kennen. Zij vroeg of ik haar boek Alleen maar liefde wilde lezen. De cover trok direct mijn aandacht. In deze recensie vertel ik je snel meer! Lees je mee?

Het verhaal van Alleen maar liefde

Dit staat op de achterkant van ‘Alleen maar liefde’:

Wanneer mijn moeder op twintigjarige leeftijd terugkijkt op haar leven, weet ze zeker dat de eerste acht jaren ervan, de gelukkigste jaren van haar leven waren. Ze bracht deze door binnen een pleeggezin waarin iedereen altijd voor haar klaar stond. Het leven was fijn, lief en simpel. Tot op de dag dat haar pleegmoeder haar vertelde dat ze ziek was en alleen maar zieker zou gaan worden. Ze heeft haar pleegmoeder een lange en keiharde lijdensweg zien gaan, die uiteindelijk uitmondde in de dood.
Welke keuzes mijn moeder zal maken binnen haar eigen ziektebeeld, tientallen jaren later, wordt verteld door mij, haar dochter.

Mijn mening

Ik was direct verliefd op de mooie cover! Hij trekt direct je aandacht in een boekenwinkel of online. Hij valt lekker op. Daarnaast is de cover een subtiele verwijzing naar een gebeurtenis in het verhaal. Dat vind ik heel mooi en bezorgt me achteraf kippenvel.

De ondertitel raakt je en geeft je een voorproefje van het verhaal. Het geeft je direct een gevoel van pijn en verdriet.

In het begin moet ik even wennen aan de opbouw: hoe zit verhaal in elkaar? Het begint heftig en zet je direct op scherp. Toch voel ik nog niet direct de emoties van de pagina’s afspatten.

Na de inleiding/begin krijgt het verhaal vaart. Je voelt de verslagenheid en het verdriet van de schrijfster. De pijn komt keihard binnen. Geregeld had ik een brok in mijn keel en liep er een traan over mijn wang.

De eerlijkheid van A.E. van der Leer over haar gevoelens is zo oprecht. Je voelt met haar mee. Ze is ontzettend open en eerlijk over het proces van haar moeder. Hier is zoveel lef voor nodig. Ik heb respect voor de schrijfster.